ora nyandhak

gambar saka internet

Para sakabate Gusti Yesus wiwitane ora nyandhak marang prakara nitih kuldi lan wong akeh nggawa godhong wit palem. Iki ana apa? Iki tegese apa? Dadine ing satengahing wong akeh padha sora Hosiana Hosiana.... mapag rawuhe Sang Kristus, para sakabat iki mung ndomblong. Ora dhong. Ora nyandhak. Iki padha ngapa ta?

Bareng sawuse Sang Kristus kaluhurake kalawan suara sora Hosiana lan godhong palem, para sakabat nembe padha kelingan. “Oalah... jebul iki ta kang sinerat ing kitab Zakaria... Jebul sing dimaksud kuwi ya iki mau...” Para murid banjur lega. Apa kang dadi pitakonane wis kawangsulan. Saiki para murid wis nyandhak apa kang kakersaake dening Sang Kristus bab Ratune manungsa kang rawuh nitih kuldi.

Nanging ing liya dina, para sakabat ora nyandhak maneh ing bab liyane. Mrentul pitakonan anyar kang durung ketemu wangsulane.  

Kawruh kuwi pancen kawiwitan saka rasa durung ngerti. Durung nyandhak. Rasa durung ngerti kuwi bakal mrentulake pitakonan. Kenapa kok ngene? Kenapa kok ngono? Lumantar pitakonan, manungsa bakal mikir. Kaya dene filsuf Descartes kang nelakake cogito ergo sum. Aku mikir, kang njalari aku ana. Para sakabate Gusti Yesus nalika ora nyandhak, banjur mikir. Kuwi kang njalari para murid bisa mangerti kersane Gusti.

Khotbah/renungan/tulisan sing apik kuwi, dudu sing bisa ndadekake ngguyu sapa sing ngrungokake utawa maca. Nanging sing bisa ngajak mikir. Dikhotbahi bab kang lucu, pancen nyenengake nanging bali ibadah langsung lali khotbahe apa. Nanging khotbah kang ngajak mikir kuwi awet, amarga dieling-eling terus.... dirasak-rasakake... ditimbang-timbang... (sinaosa ra patia lucu) Pancen bener, aku mikir, kuwi kang njalari aku ana.