nyoto

Soto kuwi olahan kang jinise maneka warna. Meh saben kutha (mirunggane ing Indonesia bagian Wetan), duwe olahan soto sing khas lan beda karo daerah liyane. Kaya ta soto Sokaraja kuwi ana bumbu kacang lan irisan lontonge, beda karo soto Solo sing bening  lan nganggo sega. Beda daerah, beda wujud lan rasane.

Miturut Denys Lombard ing buku Nusa Jawa (jilid loro), soto kuwi mula bukane saka China kang jenenge asline  caudo. Soto wiwit dikenal ing Indonesia abad 19 ing kutha Semarang. Caudo kuwi tegese jeroan nganggo bumbu (rempah). Ora dicaritaake kepiye caudo iki mau dikenal lan dadi panganan sing disenengi dening wong Indonesia. Pancen akeh olahan negeri China kang ditampa dening wong Jawa lan dadi panganan favorit, kaya ta bakmi, bakpao, tahu, capcay, lsp.

Sejarahe soto iki sakjane menarik. Apa kang saka negeri China, ditampa lan dilaraske karo ilate wong kene. Jenenge diganti dadi soto utawa coto utawa saoto. Indonesia banget! Isine dilaraske karo ilate dhewe-dhewe. Sing neng Kudus, marga ora mangan sapi, banjur diganti iwak kebo. Sing neng Solo amarga wonge alus, banjur duduhe digawe bening. Sing neng Purwokerto, marga wonge ladak, banjur ditambahi bumbu kacang. Lan sapiturute. Kena apa kok kudu dilaras karo ilate saben daerah? Ya supaya bisa ditampa. Yen dipeksa nganggo jeneng coudo lan rasane kaya olahan saka negri China, ora bakal payu!

Lha iki rak kaya agama ta? Agamane awake dhewe ki produk saka manca... produk Arab, produk Yahudi, produk India... Supaya agama ki bisa ditampa, gelem ora gelem ya kudu dilaraske karo budhaya saben daerah. Budhaya lokal kuwi aja dimusuhi nanging dirangkul. Aja lumantar agama, awake dhewe malah dadi kaya wong manca. Awake dhewe tetep wong Nusantara, nanging nindakake katresnan piwulang saka agama. Ngagama aja malah ndadekake regejegan. Sing ora ngene dianggep kapir... Sing ora ngono dianggep nasar... Sing penting, ngagama kuwi bisa njalari seger... Kaya mangan soto,bisa ndadekake sueger... kumepyar.... padhang... sruput sik, lik.... gerrr tenan!!